ภาคต่อ ของ Eastern Europe

เอารูปมาลงแล้วนะ แต่ว่ายังลงไม่หมดเพราะว่าเมมกล้องใหญ่การ์ดรีดเดอร์ดันอ่านไม่เจอ เส้าชะมัด เลยได้แต่เอารูปตากล้องจากกล้องคนอื่นมาลงให้ดูขำๆไปก่อน ชอบแต่งตัวแบบวันสุดท้ายสุดเลยอ่ะ ที่ใส่กางเกงยีนส์ขาม้ากับบูธน้ำเงินแล้วก็เสื้อไหมพรมเป็นแถบคาดๆ สีขาว ชมพู ดำ เทา แล้วใส่หมวกอ่ะ ดูเท่ห์ดีจัง ไม่งั้นปกติก็จะใส่เป็นสูทกับบูธไม่มีส้นสีน้ำตาล แล้วสะพายกระเป๋าเท่ห์ดีจัง แต่อยู่ กทม คงไม่ค่อยมีอกาสได้แต่งแบบนี้เท่าไหร่ วันนี้ยังเป็นหวัดอยู่เลยน้ำมูกไหลตลอดเวลาเสียงอู้อี้ ก็คงต้องดูแลตัวเองต่อไป ก็ดูแลตัวเองมาตลอดอยู่แล้วนี่นา ดูแลต่อไปก็คงจะไม่เป็นไรเท่าไหร่หรอก ลืมเล่าว่าวันสุดท้ายอ่ะได้ผจญภัยในเยอรมันด้วยแหล่ะ สนุกมั่กๆ ได้นั่งรถเมล์โดยที่คนขับกับคนทั่วไปไม่พูดอังกิดด้วยแหล่ะ ที่สำคัญ มันน่าลุ้นตรงที่ว่า เราจะต้องไปถึงร้านอาหารจีนก่อนที่คณะจะออกจากร้านเพื่อไปสนามบินเนี่ยแหล่ะ ที่ต้องนั่งรถเมล์เพราะว่าแท๊กซี่เรียกแล้วไม่จอดคร่า หา taxi stand ก็ไม่เจอ แป่วๆๆๆ เลยเอาวะ หนทางสุดท้ายแล้ว เดินถามคนหน้าพิพิธภัณฑ์ว่าจะไปถนน kudam เนี่ยไปได้ยังไง เขาพูดไม่ได้แต่เขาก็พยายามนะ น่ารักมาก พอขึ้นรถไปบอกคนขับ คนขับก็หน้ามึนๆเลยยื่นชื่อที่จดให้เขาอ่านเอง เขาก้อบอกโอเคๆๆ ก้อจ่ายตังค์แล้วนั่งหน้าติดคนขับเลย ลุ้นสุดๆว่าจะถึงทันเวลาไม๊ปรากฏไปถึงก่อนเวลาเหลือเวลาช็อปปิ้งด้วยซ้ำ ไกด์บอก สุดยอดเลยอุ้มหมี..สามารถมากๆ พาป้ากล้บมาได้ทันเวลา เพราะว่าถนนนี้อยู่ในเมืองแล้วที่เราแยกไปมันอยู่นอกเมือง แล้วร้านที่เรานัดกันมันก้ออยู่ในซอยอีกตะหาก เดินไกลมากๆ แต่ก็สนุกดี เหมือนเล่นหาอาร์ซีเลย ถามคนไปตลอดทาง มั่วๆซั่วๆไป ป้าตุ๊บอกว่าอย่าไปถามหนุ่มหล่อๆนะลูกเดี๋ยวมันตามเราไป 555 เลยได้แต่แวะถามลุงแก่ๆ 555 พอกลับมาก็หมดเวลาแห่งความสุขกลับมาก็เศร้าเลย..อย่างว่าแหล่ะ ถ้าคนมันใช่ ทำยังไงมันก็ใช่วันยังค่ำ แต่ในทางกลับกัน ถ้ามันไม่ใช่ ทำยังไงจะยื้อจะอะไรยังไงมันก็คงไม่ได้มา เขาก็บอกว่าถ้าไม่เหลือความรู้สึกดีๆก็ไม่ต้องคุยกันอีก เขาก็ไม่เคยยอมให้อยู่แล้ว ฉันก็เหนื่อยก็ต่างคนต่างไปแล้วกัน ถึงเวลาต้องหันหลังให้จริงๆแล้วสินะ

 

สิ่งที่ยาวนาน ยิ่งกว่าสิ่งไหน

 

นั่นก็คือ"ใจ"ที่ฉันให้เธอ..

 

แต่สิ่งที่ยืนยง มั่นคงเสมอ..

 

นั่นคือเธอ..กับ"ความเฉยชา"..

 

อ่อนใจกับความเลื่อนลอย

 

กับการรอคอย..จนเหนื่อยจนล้า..

 

บัดนี้..มันเกินเวลา..

 

อยากจะใจเย็น มากกว่าวันนี้..

 

อยากเป็นคนดี..ทนได้นาน นาน..

 

แต่จะรอเธอ..เพื่อเจอวันนั้น..

 

จะต้อง"รอ"อีกนานเท่าไหร่..

 

เมื่อเธอ..ไม่เคยเข้าใจ

 

ว่า"การรอคอย"..มัน "เหนื่อยเพียงไหน"..