Monthly Archives: January 2008

ในวันที่ฉันเหงา ก็ยังมีบางเรื่องให้ฉันได้ดีใจอยู่บ้าง หลังจากที่ฉันรู้สึกโดดเดี่ยวอยู่ท่ามกลางผู้คนแปลกหน้า ฉันเหงาจนจับใจจนอดไม่ได้ที่จะร้องไห้…ขณะที่ฉันร้องไห้อยู่ใครคนนั้นก็โทรมา พอเขารู้ว่าฉันร้องไห้ เขาก็เอาแต่ปลอบโยน ความอ่อนโยนของเขายังเหมืองเดิม และสุดท้าย…พี่เขาก็แวะมาหาฉันมาพาไปนั่งรถเล่น เขายังคงห่วงใยฉัน..ไม่เคยเปลี่ยน

เหงาจัง ถึงแม้ว่าจะได้ออกไปนอกบ้านทั้งเสาร์อาทิตย์แต่ว่า… ต่อให้อยู่กับผู้คนมากมายก็ไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้นเลยสักนิดเดียว ยังคงรู้สึกเหน็บหนาว เดินอยู่ท่ามกลางผู้คนที่ไม่รู้จัก แม้ว่าจะมีคนที่เดินอยู่ข้างๆก็ตาม จะมีสักกี่คนที่เข้าใจความรู้สึกเหล่านี้ เมื่อคนที่เดินอยู่ข้างๆกายเราไม่ใช่คนที่เรารัก แต่คนที่เรารัก เขาเดินอยู่ข้างใครไม่รู้…หวังว่าใครสักคนที่เขารักฉันมากพอ แล้วฉันก็รักเขาผ่านเข้ามาในชีวิต… หรือจะมีวันไหนไม๊น้อ ฉันรู้อยู่แล้วว่าคนที่ฉันรักที่เขามีครอบครัวแล้ว สักวันเขาต้องจากไป กลับไปยืนอยู่ในที่ของเขา และฉันก้อคงต้องเดียวดายเหมือนเดิม แต่ฉันไม่คิดว่ามันจะเร็วขนาดนี้ แต่จะช้าหรือเร็ว เขาก็ต้องจากไป… คงถึงวันกัลปวศาลแล้วมั้ง หลังจากวันนั้น เขาโทรหาฉันน้อยลง แคร์ฉันน้อยลง มันช่างน่าเศร้าจัง ต้องกลับไปสู่โลกความเป็นจริงแล้วสินะ ซินเดอเรหมีอย่างฉัน ตื่นมาเจอโลกความจริงซะที หมดเวลาที่จะฝันละเมอเพ้อภพอะไรอีกแล้ว ฉันไม่มีสิทธิแม้จะร้องขอให้เขาเป็นเหมือนเดิมด้วยซ้ำ วันนี้..นั่งดูหนังเรื่อง Enchanted เป็นหนังที่น่ารักมาก แต่ยิ่งดูก็ยิ่งเศร้า ได้แต่ตั้งคำถามกับตัวเองว่า ทำไมคนที่นั่งข้างๆไม่ใช่คนที่ฉันรัก ทำไมไม่ใช่แฟนฉัน ยิ่งคิดยิ่งเศร้า เมื่อไหร่ฉันจะเจอสักที คนพิเศษของฉัน ทำไมมันช่างเศร้าได้ขนาดนี้ … Continue reading →

  สุดท้ายแล้ว ฉันก้อส่ง sms ไปหาเขาว่า "อย่างน้อย..เธอก็ทำให้ฉันรู้ว่าเคยมีความสุขเพียงใด ได้เป็นคนที่เธอเคยรักก็ดีแค่ไหน..ฉันต้องยอมเข้าใจ เกิดมาแค่เพียงได้รักกัน.." ฉันได้แต่ถามตัวเองว่า มันถูกแล้วหรอ มันดีแล้วหรอ มีหลายคนบอกฉันแล้วว่า อย่าเลย..อย่าไปยุ่งกับเขาเลย ผู้ชายมันก้อเงี้ยแหล่ะ อย่าไปเสียดายเลย มองต่อไปข้างหน้าดีกว่า แต่น่าแปลกที่ฉันกลับรู้สึกดีที่ได้คุย แต่อย่างที่บอก อาจเป็นเพราะว่าฉันกำลังอ่อนแอ แล้วเขาก็รู้ว่าเขาควรจะทำยังไงตอนที่ฉันอ่อนแอแบบนี้ด้วยหล่ะมั้ง เขาไม่ตอบอะไรฉันเลย จนทำให้ฉันคิดว่า เขาคงไม่อะไรแล้ว จนถึง 6โมงเย็น…message ดัง..พอเปิดปุ๊บ เป็น message จากเขาจริงๆด้วย เขาส่งมาว่า "ใครบอกว่าเป็นคนที่เคยรัก" ถ้าเป็นคนอื่นมอง คงจะดีใจมากหล่ะมั้ง เพราะคนอื่นคงตีความว่า ไม่ได้เป็นคนที่เคยรัก แต่เป็นคนที่ยังรักอยู่ต่างหาก..ใช่ไม๊ แต่สำหรับฉัน ฉันคิดว่า มันก็เหมือนเหรียญนั่นแหล่ะ ที่มองได้ 2 ด้าน … Continue reading →

เขาไม่โทรมาอีกเลยหลังจากวันนั้น แต่ก็ดีแล้วไม่ใช่หรอ..ฉันได้แต่บอกตัวเองว่าเป็นแบบนี้แหล่ะดีแล้ว ไม่ว่าจะวันนี้หรือวันไหน มันก็ต้องจบลงแบบนี้ ถ้าผูกพันมากกว่านี้ เราเองนั่นแหล่ะที่เจ็บ เจ็บครั้งที่แล้วยังไม่เข็ดอีกหรออุ้มหมี เธอไม่เข็ดใช่ไม๊ ไม่มีใครรักเราจริงหรอก มีคนแนะนำคนๆนึงให้ เขาก็ไม่สนใจฉันเลย ทั้งๆที่ฉันสนใจอยากรู้จักเขาแทบตาย เขาก็คงมีคนที่เขาชอบอยู่แล้ว โปรเจคนี้ก็คงไม่รุ่ง น่าแปลกมากที่คนที่พี่เขาแนะนำให้รู้จักเนี่ยมีความรู้สึกแปลก ยังไงไม่รู้..รู้สึกว่าคนนี้ใช่ แต่ก็ไม่รู้หรอกว่าจะใช่จริงหรือป่าว แต่ที่แน่ๆ เขาไม่ได้สนใจเราเลยสักนิด งานเขายุ่งตลอด หรือเขาต้องการปฏิเสธไม่อยากคุยกะฉันก็ไม่รู้สิ หรือไม่ก็เขาต้องการเวลาคุยกะคนที่เขาชอบมั้ง เฮ้อ~~~ กลับมาเหงาคนเดียวเหมือนเดิม หัดเดินคนเดียวซะบ้างอุ้มหมีเอ้ย.. เธอต้องอยู่ให้ได้ เธอคงไม่หวังพึ่งคนอื่นไปตลอดชีวิตหรอกนะ จริงไม๊    และแล้วก็ถึงเวลา และแล้วเธอก็ต้องไป ฉันก็เข้าใจที่เธอเลือกเดิน ฝืนยิ้มด้วยความยินดี ทั้งที่เจ็บปวดเหลือเกิน ได้แต่ยืนมองเธอเดินไปกับเขา… รัก..แม้รักยังไงก็รัก ได้เพียงหัวใจ สุดท้ายต้องยอมปล่อยเธอไปกับเขา.. จากนี้…เธอก็คงไปดีก็ขอให้เธอจงสุขสบาย ..เธอจงเดินไปตามความฝันของเธอที่เธอตั้งใจ แม้ฉันต้องเสียใจ … Continue reading →

สุดท้าย..ฉ้นก้อบอกให้เขาจากไป ฉันเองที่เปงคนบอก ฉันคงทำให้เขารู้สึกไม่ดี มันก้อดีแล้วที่เปงแบบนี้ไม่ใช่หรอ ถึงแม้ว่ามันจะเปงช่วงเวลาสั้นๆที่ทำให้ฉันลุกขึ้นยืนได้ แต่ฉันรู้ว่า ถ้าเปงยังงี้ต่อไป มันคงไม่ดีแน่ ลองกลับมามองตัวเอง ถ้าเปงเราบ้าง เราก้อคงไม่อยากให้ใครมายุ่งกับของของเราเหมืองกัน จดจำไว้..แค่เปงความทรงจำที่ดีก้อคงพอ…   ฉันจะจำเธอไปในแบบนี้ จำความรู้สึกนี้ เก็บอยู่ในหัวใจ เมื่อยามที่ไกลกัน ฉันจะมองเธอเป็นครั้งสุดท้าย จะจำทุกอย่างไว้…

กลับมาแล้ว… พี่เขากลับมาแล้ว จริงๆแล้วเขาโทรมาเพราะว่าห่วงว่าวันงานแต่งงานเพื่อนฉัน ฉันจะกลับบ้านยังไง และสุดท้าย…เขาก้อสารภาพว่าจริงๆแล้วเขาอยากมารับฉันแต่ว่า เขาไม่กล้าพูด เขางอลฉัน แต่ว่าอดไม่ได้ ก้อยังโทรมาด้วยอาการงอนๆหน่อย เลยถามว่าห่วงหรอ เขาก้อบอกว่า อืมมม…. เลยถามต่อว่า งอนเนี่ยต้องง้อไม๊ เขาก้อบอกว่าไม่ต้องหรอก เด๊วก้อหาย…เลยเฉยไป แล้วเขาก้อบอกว่า ไม่ว่าจะยังไงพี่ก้อยังห่วงเราอยู่ดี ฉันเล่าให้เขาฟังว่า ฉันอยากรู้ถ้าฉันพิการไปจะมีใครดูแลฉัน ห่วงฉันบ้างนอกจากพ่อแม่และครอบครัวของฉัน เขาไม่ตอบอะไร ได้แค่บอกว่า มีคนที่รักและเป็นห่วงเรามากมาย รวมถึงพี่ด้วย ถ้าจะทำอะไรให้คิดถึงคนที่รักและเป็นห่วงเราให้มากๆๆ แล้วเขายังบอกอีกว่า เขาส่ง sms ไปขอบคุณ"ไอ้โอ๋"เพื่อนตัวดีของฉัน ฉันพยายามถามว่า ส่งไปทำไม ขอบคุณเรื่องอะไร ตอนแรกเขาไม่ยอมบอก เขาบอกว่าไปถามโอ๋ดูสิ ดูดิว่าโอ๋จะรู้ไม๊ สุดท้ายเขาก็เฉลย..เขาบอกว่า เขาส่งไปขอบคุณโอ๋ เพราะว่าถ้าวันนั้นโอ๋ไม่โทรไปหาเขาเรื่องคดี เขาคงไม่มีทางรู้เบอร์ของฉันแล้วติดต่อฉันได้ … Continue reading →

หน้าตาแปลกประหลาดดีมะ ไม่รู้เพราะว่าผม การแต่งหน้าหรือเสื้อผ้าถึงทำให้เราแก่ได้ถึงเพียงนี้ ดูไม่ใช่วัยใสอย่างที่เปงอยู่ทุกวันนี้เลย แต่ก็ดูหวานๆไปอีกแบบ ครั้งแรกที่เห็นตัวเองในกระจก แทบอยากกลับบ้านเลย เหมือนหลุดออกมาจาก กรุงเทพราตรียังไงไม่รู้ ถ้าเปลี่ยนเสื้อผ้าอาจจะดูเด็กกว่านี้รึป่าวก้อไม่รู้เน้อ แต่ที่แน่ๆ งานนี้ดับสุดๆ ดูแก่มากอ่ะ เหมืองป้าที่หลุดมาจากไหนไม่รู้ แต่ถ้าว่าชอบหน้าแบบนี้ไม๊ ดูหวานๆดีนะ อาจจะต้องปรับปรุงเสื้อผ้าแทน หรือยังไงดีหว่า คายรู้วานบอกทีเหอะ  –"

Gone with the Wind ไปอีกแล้ว คนที่ฉันเพิ่งเล่าเรื่องเมื่อคราวที่แล้วมานี่เอง ความสุขนี่มันช่างสั้นจริงๆเนอะ อย่างว่าแหล่ะ มนุษย์อย่างเราเกิดมาบนโลกนี้เพื่อชดใช้กรรม มีความสุขผ่านเข้ามาบ้างในชีวิตเป็นบางครั้งบางคราว เราก็น่าจะดีใจและเก็บเกี่ยวความสุขเหล่านั้นไว้ให้ได้มากที่สุดไม่ใช่หรอ ปกติเราจะคุยกันทุกวัน แต่หลังจากที่ดูเหมือนเราทะเลาะกัน เขาก็หายไปแล้วไปกับสายลม.. จริงๆมันก็ควรจะเป็นอย่างนั้น ถูกต้องแล้ว ถ้ามองในแง่เหตุผลและความถูกต้อง แต่ถ้ามองในแง่ความรู้สึกมันคงไม่ใช่ นับจนถึงวันนี้หลังจากเลิกกันมานานกว่า 3 ปีความรู้สึกของฉันที่บอกว่าฉันไม่รักเขาแล้ว ฉันหลอกตัวเองมาตลอด 3 ปีเลยหรอ เพียงแค่บทสนทนาไม่กี่ครั้งก็ทำให้ฉันลืมความเจ็บปวดจากแฟนคนที่ฉันเพิ่งเลิกไปได้ขนาดนี้ ทั้งๆที่มีใครมากมายพยายามเข้ามาในชีวิตฉันแล้วช่วยดึงฉันออกมาจากความทุกข์ที่เกิดขึ้นเมื่อ เกือบ 3 เดือนก่อน แต่ไม่มีใครทำได้สักคน พอใครคนนั้นกลับมาคุยกับฉันเพียงแค่วันเดียว มันทำให้ฉันรู้สึกมีชีวิตชีวามากขึ้น อาจเป็นเพราะฉันไว้ใจเขามากด้วยหล่ะมั้ง แม้เวลาฉันร้องไห้ ฉันก็ไม่อายเขาเลยสักครั้ง เขารู้ทุกอย่างที่ฉันเป็น เขารู้ว่าฉันเป็นยังไง คิดยังไง แล้วจะทำยังไงต่อ เพราะยังงี้หล่ะมั้ง … Continue reading →

ฉันไม่รู้ว่าจะเขียนเรื่องนี้ดีไม๊ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ฉันแค่อยากเก็บเป็นความทรงจำไว้ เมื่อวันเวลาผ่านไปแล้วกลับมาอ่าน จะได้รู้ว่ามีอะไรเกิดขึ้นกับชีวิตฉันบ้าง.. ใครคนนั้นกลับมา ไม่ใช่คนที่ฉันรักมากที่สุดที่เคยเขียนถึงหรอกนะ เป็นอีกคนที่แต่งงานไปแล้ว แล้วก็มีลูกชายที่ท่าทางจะน่ารัก ฉันไม่เคยเห็นหรอก แต่ว่าลองนึกภาพดูว่าถ้าเป็นลูกเราเองที่อายุขวบกว่าๆ เราคงต้องรักและทะนุถนอมเขาราวกับไข่ในหินแน่ๆ แต่ที่น่าแปลกคือ ทุกครั้งเวลาที่ฉันถามถึงลูกเขาเวลาที่เราคุยกัน เขามักจะตอบแค่คำถามที่ฉันถาม แล้วก็เปลี่ยนเรื่อง ฉันไม่เข้าใจว่าทำไม เพราะถ้าเป็นฉัน ฉันคงจะพร่ำเพ้อพรรณนาเรื่องลูกให้คนอื่นฟังอย่างไม่เหน็ดเหนื่อยเลยหล่ะ น่าแปลกไม๊หล่ะ เขาเริ่มโทรมาหาฉันตั้งแต่คืนวันที่ 31 ก่อนปีใหม่แค่ 10 นาที ซึ่งก่อนหน้านี้ฉันยังนั่งนึกอยู่เลยว่า เอ..ปีนี้ใครจะเป็นคนอวยพรปีใหม่ฉันคนแรกนะ และฉันก็ได้คำตอบในอีกไม่กี่นาทีต่อมา ฉันไปฉลองปีใหม่ที่เหนือ คืนปีใหม่ฉันกับครอบครัวมาค้างกันที่โรงแรมภูคำ ฉันเตรียมตัวอาบน้ำเพราะว่าดึกแล้ว แล้วโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เบอร์คุ้นตาโทรเข้ามา ฉันก็ตกใจไม่คิดว่าจะเป็นใครคนนั้น ทุกๆปีคนดีของฉันจะเป็นคนแรกเสมอ..ที่เป็นคนอวยพรปีใหม่ฉันตอนเวลาเที่ยงคืนพอดี ส่วนมากจะอยู่ด้วยกันทุกๆปีใหม่ ช่างเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขมากๆ แต่ปีนี้..ไม่มีแล้ว.. กลับกลายเป็นใครคนนั้นแทน ฉ้นพูดเล่าเรื่องมากมาย … Continue reading →